Bibliothek

Beschreibung / Inhaltsverzeichnis: Samenvatting De Wageningse opleiding duurt vijf jaar (Tabel 1). Na een natuurwetenschappelijke propeduese (Tabel 2) kan men zich in het le semester van het 2e jaar richten op de teeltvakken (Tabel 3) en in het 2e semester specialiseren in de planteziektenkunde. In het 3e studiejaar kunnen de studenten hun eigen studiepakketten samenstellen, waarbij o. m. gekozen kan worden uit de onderwijselementen (cursussen) aangeboden door de vakgroep Fytopathologie (Tabel 4). Hetzelfde geldt voor de doctoraalstudie (Tabel 5). Voor sommige onderwijselementen gelden voorvereisten (Tabel 6). De inhoud van de meer epidemiologisch gerichte onderwijselementen wordt aangeduid in de tabellen 7t/m 13. ‘Projectonderwijs’ bleek mogelijk maar vergde veel docentetijd. Er bestaat gelegenheid tot leeronderzoek en promotieonderzoek in epidemiologisch gerichte onderwerpen binnen de fytopathologie. Appendix 1 vermeldt een aantal didactische gegevens. In appendix 2 worden de doelstellingen van het epidemiologie-onderwijs verwoord in termen van het beoogde eindgedrag van de epidemiologisch gespecialiseerde fytopatholoog.

Beschreibung / Inhaltsverzeichnis: Samenvatting Teleutosporen vanPuccinia horiana P. Henn. kiemen spoedig na hun vorming. Promycelia gekiemd op objectglaasjes zijn langer en smaller dan promycelia gekiemd in situ. Het promycelium is meestal driecellig, soms ook een- of tweecellig. Een promycelium produceert één tot drie, meestal twee basidiosporen. Deze zijn aanvankelijk een- of tweekernig, later meerkernig. Basidiosporen kiemen snel op natte objectglaasjes en bladeren. De basidiosporenkieming kan op drie onderling iets verschillende wijzen verlopen.

Beschreibung / Inhaltsverzeichnis: Samenvatting Klimaatkamerstudies met kiemplanten van ‘Felix’ tarwe enSeptoria nodorum onder constante of constant wisselende omstandigheden toonden aan dat de latente periode vanS. nodorum afhing van de temperatuur en de duur van de bladnatperiode. In een veldproef werd nagegaan of deze relaties ook onder wisselende omstandigheden aantoonbaar waren. Gedurende de herfst 1969 werden in de klimaatkamer opgekweekte kiemplanten geïnoculeerd en buiten uitgepoot. Voor iedere inoculatiedag werd de latente periode bepaald voor elk van drie bladnat-behandelingen. Variatie in de temperatuur werd bereikt door de seizoensmatige daling van de temperatuur gedurende de herfst. Variatie in de duur van de bladnatperiode werd bereikt door de natuurlijke variaties van het weer in het algemeen, en door drie behandelingen in het bijzonder, onbehandeld (normaal), afgeschermd (droog) en beregend (nat). Voor de statistische berekeningen werd gebruik gemaakt van multipele regressie-vergelijkingen met twee onafhankelijke variabelen, hun lineaire en kwadratische effecten en hun lineaire interactie. De multipele correlatiecoëfficienten zijn gegeven in Tabel 2, de partiële regressiecoëfficienten in Tabel 3. Voor een aantal vergelijkingen zijn in Fig. 1 de puntenzwermen gegeven, waarbij per punt een berekende latente periode is vergeleken met de corresponderende waargenomen latente periode. In driedimensionale figuren worden de vergelijkingen weergegeven door gekromde responsie-oppervlakken (Fig. 3 t/m 6). De berekende latente periode is afhankelijk van de bladnatperiode, de temperatuur, en soms van hun interactie. De combinatie van bladnatperiode met minimum-temperatuur geeft het beste resultaat voor de berekening (voorspelling) van de latente periode, binnen de grenzen van de in deze proef gemeten variatiebreedte. Enkele voorbeelden van resultaten zijn als volgt. Een afname van de bladnatperiode van 12 h (van 17 tot 5 h) doet de berekende latente periode toenemen met 4 dagen bij een minimumtemperatuur van 12°C en met 9,5 dagen bij een minimum temperatuur van 5°C. Een afname van de minimum temperatuur van 7°C (van 12 naar 5°C) doet de berekende latente periode toenemen met 2 dagen bij een bladnatperiode van 17 h en met 8,5 dagen bij een bladnatperiode van 5 h. Deze effecten zijn van dezelfde orde van grootte als de effecten waargenomen in klimaatkamerproeven onder constante of constant wisselende omstandigheden.

Beschreibung / Inhaltsverzeichnis: Samenvatting Grassen en granen te velde werden geïnoculeerd met eenS. nodorum isolaat van tarwe. Symptomen van aantasting door de schimmel werden gevonden opElytrigia repens, Hordeum vulgare, Lolium perenne, Poa annua enTriticum aestivum. Van deze vijf waardplanten werden her-isolaten gewonnen, die vervolgens in een klimaatkamer geinoculeerd werden op ieder van de vijf waardplanten. Aldus ontstond een kruisinoculatiematrix van bladaantastingspercentages (Tabel 2), die aan een variantieanalyse (Tabel 3) kon worden onderworpen. De volgende effecten waren significant: waardplanten, inoculumdichtheden, interactie herisolaat x waardplant, en interactie herisolaat x waardplant x inoculumdichtheid. De interacties suggereren beïnvloeding door de waardplant, dus een passage-effect. Bij passage over een waardplant zou enige mate van fysiologische specialisatie kunnen optreden. Dit wordt bevestigd door gegevens van Weber (Tabel 5). Deze waarnemingen over de waardplantreeks kunnen van belang zijn voor een beter begrip van de epidemiologie vanS. nodorum in Nederland.

Beschreibung / Inhaltsverzeichnis: Samenvatting De proeven werden gedaan in klimaatkamers met kiemplanten van het cv. ‘Felix’. De onafhankelijke variabelen waren temperatuur, vocht, en inoculumdichtheid. De afhankelijke variabele was de latente periode, dit is de kortst waarneembare periode in dagen vanaf de inoculatie tot de eerste sporulatie van de resulterende pycnidien. Voor de temperaturen zie Tabel 1. De vochtbehandelingen waren ‘droog’, ‘nat’ en ‘afwisselend nat en droog’. Op planten van de ‘droge’ behandeling, met RV van 85 tot 90%, sporuleerde de schimmel niet. Op planten van de ‘natte’ behandeling, met water verzadigde lucht, sporuleerde de schimmel goed. Op planten met een wissel-behandeling, 's nachts in verzadigde lucht en overdag bij 85 tot 90% RV, sporuleerde de schimmel vertraagd. Bij inoculatie met 5×105 pycnidiosporen.ml−1 sporuleerde de schimmel eerder dan bij inoculatie met 5×104 sporen.ml−1. De gesignaleerde verschillen waren systematisch (Fig. 1, 3 en 4) en additief (Tabel 3). Latente periode en temperatuur (van laagste waarde tot optimum) waren omgekeerd evenredig aan elkaar (hyperbolisch verband, Tabel 2, Fig. 1 en 2). Gebruikmakend van de gesignaleerde regelmatigheden, n.l. het hyperbolisch verband tussen latente periode en temperatuur, de systematische verschillen ten gevolge van onderbreking van de natte behandeling en van de verlaging van de inoculumdichtheid, kon met enkele hulpaannamen een wiskundig verband afgeleid worden tussen latente periode, temperatuur, onderbrekingsduur van de natte behandeling en inoculumdichtheid. Dit verband werd in een in FORTRAN geschreven formule vastgelegd. Voor de symbolen zie Tabel 4. De ontwikkelingssnelheid kan worden gedefinieerd als de inverse van de latente periode. De ontwikkelingssnelheid wordt uitgedrukt in eenheden per dag, waarbij de totale ontwikkeling vanaf inoculatie tot en met het eerste sporulerende pycnidium de waarde 1 krijgt. De curve van de ontwikkelingssnelheid tegen de temperatuur (Fig. 5) is een typische optimumcurve.

Beschreibung / Inhaltsverzeichnis: samenvatting Tarwekiemplanten werden geplaatst in plastic kolommen (een plant per kolom) gevuld met grond van bekende waterpotentiaal. Bij een deel der planten werd het eerste blad geïnoculeerd met bruine roest. De spruit boven het eerste blad werd regelmatig weggeknipt. Periodiek werden bepaald (veelal middels destructieve bemonstering) vers en droog gewicht van het eerste blad, roestsporenproduktie, en waterpotentiaal van de grond op drie niveau's in de kolommen. Voor de resultaten zie Fig. 1 t/m 4. Twee weken na inoculatie gaan zieke planten geleidelijk meer water verdampen dan onbehandelde planten (Fig. 1). Vers gewichten van zieke bladeren waren kleiner dan die van onbehandelde planten (Fig. 2). Het watergehalte van zieke bladeren werd lager dan dat van onbehandelde bladeren (Fig. 3). De uredosporenproduktie was bij hogere grondwaterpotentiaal groter dan bij lagere potentiaal (Fig. 4).